“Als ik achttien ben ga ik voor twee maanden naar Afrika!”

Marisha is nét zesttien en nét terug uit Zuid-Afrika.  Zonder haar ouders, maar met een groep leeftijdsgenootjes heeft ze zeventien dagen het land, haar mensen en de cultuur verkend: “In één woord geweldig!”
Marisha is nog steeds helemaal onder de indruk van haar reis: “Ik had wel eens geld gegeven aan zielige dieren, maar nooit erbij stil gestaan om zoiets als dit te gaan doen.”

Naast een safari met allerlei wilde dieren heeft Marisha ook een andere kant van Zuid-Afrika leren kennen: “ Peter, een man uit Zuid-Afrika, heeft ons veel verteld over de apartheid in Zuid-Afrika. Ook hebben we een aantal projecten bezocht. Zoals een project voor jongeren zonder ouders. Zij worden opgevangen in drie huisjes. Met zeven jongeren verblijven zij in één huisje.”
De organisatie waar Marisha mee op reis is geweest, Worldmapping, heeft voor iets  oudere jongeren ook vrijwilligerswerk. De projecten waar zij wat langer aan de slag gaan, werden afgelopen maand door Marisha en haar groep bezocht: “Echt superleuk, we zijn ook naar een soort crèche of dagopvang geweest voor kinderen tot zes jaar.  Hier hebben wij geholpen met eten uitdelen en heel veel met de kinderen gespeeld.” Zij vervolgt: “Ik was al wel eens in Griekenland geweest met het vliegtuig, maar nog nooit in een land zó ver weg! En dan is zeventien dagen alleen op reis best wel wennen! Ik kende alleen een goede vriend van mij, de rest van de groep kende ik niet. Maar er waren nauwelijks irritaties. Dat viel heel erg mee. Ik heb tijdens de reis echt vrienden voor het leven gemaakt”, vertelt Marisha enthousiast.
Eén van de leukste dingen die ze met de groep meemaakte was haar zestiende verjaardag: “Dat was echt een bijzondere dag. ’s Ochtends was alles al versierd en ging iedereen zingen. ’s Avonds gingen we met z’n alleen naar een restaurantje. Tijdens het toetje werd ik door een Afrikaanse man naar de keuken geroepen. Daar moest ik een hoedje op doen en daarna gingen ze allemaal ketchup en meel op m’n gezicht smeren!” Marisha moet hardop lachen nu ze er weer aan terug denkt: “Ik zat echt helemaal onder! Toen moest ik het restaurant weer in, nog steeds helemaal onder de zooi en daar ging iedereen liedjes voor me zingen. Het was echt heel grappig en heel leuk!”

Natuurlijk is een reis naar Zuid-Afrika wat anders dan een tripje met vriendinnen naar een zonnige badplaats. Zuid-Afrika kent naast mooie wildparken en een interessante cultuur  natuurlijk ook veel armoede. “Daarom zijn die projecten waar wij geholpen hebben opgestart. En je ziet ook óveral vuilnis op straat liggen. Best vies eigenlijk,” zegt Marisha.
Dat is niet het enige. Marisha heeft ook heftige dingen meegemaakt: “De laatste dag dat wij op een project  waren waar kleine kinderen worden opgevangen hoorden we dat veel van die kinderen HIV hebben. Ik wist wel dat het veel voorkomt in Zuid-Afrika, maar stond er niet echt bij stil. Maar als je je dan beseft dat die kinderen waar je mee gewerkt en gespeeld hebt allemaal niet oud zullen worden is dat wel heftig om te horen.”

Toch, of misschien wel juist daarom, wil Marisha niets liever dan terug gaan: “Zeventien dagen is eigenlijk veel te kort. Op het moment dat je weet hoe alles werkt op een project waar je helpt, moet je alweer weg. Maar als ik achttien ben ga ik zeker weten voor twee máánden naar Afrika!”