Onze dagelijkse oorlog

Youngmindz

De Arabische Lente begon op 17 december in Tunesië. Groenteverkoper Mohammed Bouazizi stak zichzelf in brand. Hij deed dit uit frustratie over zijn leven en omdat hij geen kansen had op een betere toekomst. Zijn frustraties deelde hij met veel jongeren in zijn land en een massale opstand was het gevolg. Het bleef niet bij Tunesië. Jongeren in zo’n beetje de hele Arabische wereld herkenden de frustraties en het gebrek aan kansen van de jongeren in Tunesië. Dus ook zij gingen de straat op en eisten veranderingen en vaak het aftreden van de leider van hun land.

De bekendste hiervan zijn de opstanden in Egypte en momenteel in Libië. Heftige beelden hebben we gezien op en rondom het, inmiddels bekende, Tahrirplein, in Cairo. De beelden van gevechten tussen de rebellen en het leger van Khaddafi uit Libië zijn nog heftiger. Daarom ging de rest van de wereld zich ermee bemoeien. Frankrijk en Groot-Brittannië drongen aan op militaire acties. En die kwamen er. En zijn er nog steeds. Dagelijks worden Libische doelen gebombardeerd of beschoten en vechten de rebellen in de straten met het Libische leger.

En om eerlijk te zijn, ja dat is heel erg maar het wordt een beetje saai. Om elke avond opnieuw op het journaal beelden te zien van gevechten in weer dezelfde stad, bombardementen op weer dezelfde stad. Soms een andere stad, maar het verschil is toch niet te zien. De gevechten in Libië, ‘onze’ dagelijkse oorlog, gaan maar door en het einde is volgens mij nog lang niet in zicht. En dan heb je ook nog Syrië. Ook daar loopt het ontzettend uit de hand. Dagelijks heftige gevechten. Doden. Gewonden. Gevangen en vluchtelingen. Vreselijk. Heel erg vreselijk.

Ik volg nu al bijna en half jaar de Arabische Lente. En ik schaam me om dit te zeggen, maar het wordt dagelijkse kost om de nare beelden te zien en de hartverscheurende verhalen te lezen of te horen. Het is niet nieuw meer. Dus het komt minder hard aan en ik vind dat eigenlijk heel erg. Want in Syrië gebeuren terwijl jij dit leest één van de heftigste protesten sinds de Arabische Lente half december begon. Maar alléén omdat ze de zoveelste in de rij zijn doet het me veel minder dan de protesten die aan het begin van de Arabische Lente plaatsvonden. Dat is toch wrang. Logisch misschien, maar toch…

Heb jij dit ook? Maak jij je eigenlijk nog écht druk om Syrië? Laat het me weten! Want als ik niet de enige ben voel ik me misschien een heel klein beetje minder schuldig hierover.

Vierhonderacht uur

YoungMindz

Vierhonderdacht uur: dat is tweeënhalve week of zeventien dagen.  Belooft de fabrikant.  Het staat op de site. En de verkoper zegt het ook. “Mooi!”, dacht ik. Goeie deal! Doen dus…  Een paar klikken maar en het was al geregeld. Super blij was ik toen de postbode eindelijk mijn felbegeerde pakketje kwam brengen.  Een gestroomlijnd mooi  design. Erg makkelijk in het gebruik. En ja, natuurlijk die vierhonderdacht uur.

Een paar maanden later. Ik ken mijn smartphone als mijn broekzak of eigenlijk als mijn handtas, want zo’n Blackberry past nauwelijks in de zak van mijn spijkerbroek. De eerste euforie weg. Nee, niet vanwege het formaat. Dat is wel stijlvol en het past ook bij een smartphone. Maar die beloofde vierhonderdacht uur! Wat een onzin zeg… Tweeënhalve week zonder je Blackberry op te laden. Laat me niet lachen! Als je hem tweeënhalve week niet aanraakt en op je nachtkastje laat liggen, dan misschien. Maar zelfs dát geloof ik niet!

Een voorbeeldje. Gewoon een gemiddelde dag uit mijn leven. ’s Ochtends vroeg. De wakker gaat. In het donker probeer ik m’n Blackberry te pakken. Nog even snoozen. Vijf minuten later. Nog héél even snoozen dan…  ok, opstaan! Eerst even kijken of ik gisteravond en vannacht nog mail heb gekregen. Daarna het nieuws checken. Nu snel opstaan, douchen, aankleden en ontbijten. En ondertussen Facebook.  Of Twitter. Of allebei.  Op weg naar de trein om te werken of naar college te gaan. Foursquare doet mee.  Via Twitter even wat links bekijken die me interessant lijken. De treinreis vliegt voorbij zo.

M’n werk is best saai vandaag. Dus ik refresh m’n Facebook. En daarna kijk ik of er nog ‘breaking news’ is. Niets! Misschien valt er op Twitter nog wat te beleven… oh een mailtje. Even snel beantwoorden. Gelukkig, ik mag weer naar huis. Shit, vertraging met de trein. Even ‘9292’ checken hoe ik nu thuis kom. Wel zo makkelijk. Daarna bel ik een vriendin of we vanavond samen eten. Het gesprek duurt de hele treinreis. Zoals altijd.

Zo’n dag vreet energie. Niet voor mij. Voor m’n Blackberry. Maar m’n oplader zit standaard in het stopcontact. Geen probleem dus. Geen probleem? Wacht eens… dit was slechts één dag en geen zeventien zoals mij was beloofd! Ik moet m’n telefoon bijna elke avond opnieuw opladen. Dat is toch geen doen?!

Blood in the city

IS Online

Afgelopen vrijdag zat ik zoals vaker op internet te surfen. Via  Twitter werd ik overspoeld met meningen over de trouwjurk van Kate Middleton. Ook maakten veel mensen zich al op voor Koninginnenacht. Ik ging zelf ook alvast kijken waar de leukste bands zouden spelen en naar welk feest ik wilde gaan.
Toen viel mijn oog op een twitterbericht van Rosebell. Rosebell komt uit Uganda en ik ontmoette haar ongeveer een half jaar geleden in New York waar we beiden verslag deden van een VN-top. Die week trokken we vaak samen op en sindsdien houden contact via Facebook en Twitter.
Ze tweette: “Hearing bullets from my office in Kamwokya #walk2work” . Kamwokya is een wijk in Kampala en Walk2work een al meer dan twee weken durende campagne  van de Ugandese oppositie. Uit protest tegen de hoge benzineprijzen lopen zij naar hun werk. De overheid is het hier niet mee eens en pakt de oppositieleiders en demonstranten op.  Zachtzinnig gaat dit niet want de afgelopen dagen zijn hier al enkele doden bij gevallen.
Afgelopen vrijdag liep het compleet uit de hand. Oppositieleider Besigye die al twee keer opgepakt werd, was op borgtocht vrij. Donderdag werd hij op brute wijze opnieuw gearresteerd. Het raam van zijn auto werd ingegooid en van dichtbij werd hij met traangas uitgeschakeld. Hierna wordt hij ruw in een pick-up truck gegooid.



“More bullets in Kamwokya and we all duck under our tables #walk2work” luidt het volgende twitterbericht van Rosebell.  Zo’n beetje elke minuut stuurt Rosebell verontrustende berichten de wereld in.  Het schieten houdt niet op, lichamen liggen op straat, politiemensen worden verbrand of vermoord…
“Blood blood in the city!!! RT @bbandac:Iin Kyambogo people are killin police men with knives, journalists sent away. #walk2work”  Hierna moet ik helaas weer aan het werk en kan haar updates niet meer van minuut tot minuut volgen. De leukste bands en feestjes op Koninginnenacht heb ik ondertussen ook gevonden dus een paar uur later struin ik de vrijmarkt af en geniet van de vele bandjes in de stad. Mijn avond was super, maar hoe zou die van Rosebell zijn geweest?