Verschil

Upact

Als journalist schrijf ik over oorlog, over mensen die elkaar vreselijke dingen aandoen. Ik schrijf op wat ik zie en hoor en ben daarbij zo kritisch mogelijk. Ik denk bijna nooit na welke consequenties dit voor mij zou kunnen hebben.
Mijn interesse in journalistiek is begonnen toen ik twee jaar geleden stage liep bij Radio Darfur.

Radio Darfur is een radiostation gemaakt voor en door Darfuri. Een radiostation in Soedan zelf is te gevaarlijk. Daarom zendt Radio Darfur, via de korte golf, vanuit een studio in Hilversum uit. Alle journalisten die voor het station werken komen uit Darfur en zijn speciaal voor Radio Darfur opgeleid. Toen ik daar stage liep kreeg een groep journalisten uit Darfur training in Hilversum.  Ze leerden onder andere interviewen en radioitems editten.
Eén van hen was Abdel. Hij was nog nooit buiten Afrika geweest. Ik haalde hem op van het vliegveld. Hij keek z’n ogen uit en vond het uitzicht vanuit de trein op de Bijlmer fantastisch. Niet alleen de Bijlmer verbaasde Abdel. Het was herfst en de bladeren van de bomen verkleurden en vielen op de grond. Later vroor het in Nederland en nog later begon het zelfs te sneeuwen! Abdel, en de andere Darfuri, wisten niet wat ze meemaakten.  

Na een aantal weken training ging een deel van de groep terug naar Soedan. Daar doen ze dagelijks verslag van de situatie in Darfur. Het radiostation is een groot succes. Zo’n succes dat in West-Darfur vlak na de eerste uitzendingen in december 2008 de prijs van een radio met 50% steeg! Elke dag luisteren er grote groepen mensen en bellen tientallen luisteraars, ondanks de hoge telefoonkosten, vanuit Darfur naar de redactie in Hilversum met tips en informatie. 

Het is niet voor niets dat het station in Hilversum gevestigd is. Persvrijheid is er niet in Soedan en de regering in Khartoem houdt niet van kritische journalisten. De journalisten die in Soedan voor Radio Darfur werken lopen een risico. Ze zijn constant op hun hoede en hun families maken zich vaak grote zorgen. Waar ik bijna nooit na hoef te denken over de consequenties van mijn werk en op wie of wat ik kritisch ben, denkt Abdel hier constant over na. Twee jaar lang ging het goed. Tot een aantal weken geleden…

Op 30 oktober werd Abdel, met acht andere mensenrechtenactivisten, gearresteerd. Sindsdien weet niemand waar hij is. Hij heeft geen contact gehad met zijn familie, een advocaat of de redactie in Hilversum. Met niemand. “We weten nog steeds niet waar hij zit,” zegt de Nederlandse hoofdredacteur Hildebrand Bijleveld bezorgd. Iedereen maakt zich zorgen over waar hij zit maar ook in welke omstandigheden. Volgens Bijleveld is het in Soedan vrij normaal om 40 man in één cel te stoppen waar ook nog iedereen z’n behoefte doet. “Andere mensen moeten je eten en drinken geven.” 
De aanklacht tegen Abdel luidt ‘misdaden tegen de staat’.  Maar het enige wat Abdel gedaan heeft is berichten over een oorlog. Over mensen die elkaar vreselijke dingen aandoen. Hij deed verslag van wat hij zag en hoorde en was daarbij zo kritisch mogelijk. Eigenlijk doet Abdel dus precies hetzelfde als ik doe.

Het enige verschil tussen Abdel en mij is dat Abdel journalist is in Soedan en ik in Nederland…

Nog steeds geen teken van gearresteerde Soedanese journalist

De Soedanese journalist Abdelrahman van Radio Dabanga werd twee weken geleden gearresteerd in Khartoem. De aanklacht luidt ‘misdaden tegen de staat’.  Naast Abdelrahman zijn ook acht andere mensenrechtenactivisten opgepakt. “We weten nog steeds niet waar hij zit, ” zegt de Nederlandse hoofdredacteur Hildebrand Bijleveld bezorgd.

Radio Dabanga is een radiostation gemaakt voor en door Darfuri. In Nederland is het ook bekend onder de naam Radio Darfur. Een radiostation in Soedan zelf is te gevaarlijk. Daarom zendt Radio Dabanga, via de korte golf, vanuit een studio in Hilversum uit. Alle journalisten die voor het station werken komen uit Darfur en zijn speciaal voor Radio Dabanga opgeleid. Via een netwerk van lokale journalisten, die elkaar vanwege veiligheidsredenen niet kennen, zendt Radio Dabanga elke dag  in 5 talen over de situatie in Darfur uit.
Het station wordt onder andere gesteund door het Nederlandse Press Now. Press Now zet zich in voor onafhankelijke media in landen waar dat niet vanzelfsprekend is. 
Radio Dabanga is het enige radiostation in Darfur dat dagelijks onafhankelijk bericht over de oorlog en de mensenrechtensituatie.  “Zelfs Reuters en de BBC zijn uit Darfur vertrokken,” zegt Bijleveld geïrriteerd.

“Abdelrahman zit incommunicado.” Niemand weet dus waar hij zit en contact met een advocaat, zijn familie of de redactie in Nederland is onmogelijk. “Elke dag hopen we op een positief signaal. We krijgen nu alleen informele signalen en weten niet wat we wel en niet kunnen vertrouwen.”  Iedereen maakt zich zorgen om Abdelrahman, toch zijn zijn collega’s niet voorzichtiger geworden sinds de arrestatie. “Nee, juist niet”, zucht Bijleveld, “dat zouden we wel willen nu.”

Geen toeval

Ondanks dat Soedan geen persvrijheid kent is dit de eerste arrestatie in de twee jaar dat Radio Dabanga bestaat. Volgens Bijleveld zijn er verschillende redenen dat er juist nu mensen worden gearresteerd. 
Aan de vredesbesprekingen over  Darfur in Qatar komt binnenkort een einde. De twee belangrijkste rebellengroepen, de JEM en de SLM, doen hier uit onvrede niet aan mee. De Soedanese regering zou met de arrestaties druk op hen uitoefenen en hen dwingen toch tot een akkoord te komen.
Ook is er op 9 januari een referendum in Zuid-Soedan. Dit betekent zeer waarschijnlijk dat het Zuiden onafhankelijk wordt. De Soedanese regering is het hier absoluut niet mee eens en een nieuwe oorlog tussen Noord- en Zuid-Soedan dreigt. De regering in Khartoem wil zich niet tegelijkertijd met Darfur en Zuid-Soedan bezighouden en snoert daarom nu alle kritiek alvast de mond.
Volgens Bijleveld is de regering intern verdeeld. Daarom zoeken ze een gezamenlijke vijand.  “En dat is ‘het vrije woord’”. Alle kritiek op de regering wordt dus letterlijk weggenomen.

Het is onduidelijk in welke omstandigheden Abdelrahman verblijft. Bijleveld, die jarenlang in Soedan woonde, heeft zelf ook wel eens in een Soedanese cel gezeten.  “Dat is geen pretje.” Volgens Bijleveld is het vrij normaal om 40 man in één cel te stoppen waar ook nog iedereen z’n behoefte moet doen. “Andere mensen moeten je eten en drinken geven.”  Toen Bijleveld opgepakt was wisten mensen waar hij zat, bovendien is hij een buitenlander. “Bij Abdel weet niemand waar hij is…”
Bijleveld probeert positief te blijven. “Radio Dabanga heeft in ieder geval zijn bestaansnoodzaak bewezen…”

IS Online

Niet sexy

Upact

Deze week heb ik een aantal lessen gegeven op middelbare scholen. De leerlingen aan wie ik lesgaf doen mee aan een spel over de Filippijnen. Op Mindanao, één van de grootste eilanden van de Filippijnen, woedt al zo’n 40 jaar een conflict. Een einde is nog niet in zicht.

In het spel handelen de leerlingen in de stemming in het nieuws over Mindanao. Ze krijgen punten als ze goed weten in te schatten hoe positief of negatief nieuwsberichten over het conflict zijn. Tijdens de les leg ik uit waarom er een conflict is op Mindanao. Wanneer ik vertel dat er de afgelopen 40 jaar ongeveer 160.000 mensen omgekomen zijn wordt een meisje uit de klas een beetje boos. “Hoe kan het dat we daar nooit iets over horen dan? De aanslag van 9/11 kostte aan 3000 mensen het leven en daar hoor je écht superveel over!”

Meteen ontstaat er een discussie in de klas. “Dat was in Amerika, daarom.” ”Amerika heeft veel geld he”. Het conflict op Mindanao is ingewikkeld, sleept al jarenlang voort, en heeft weinig perspectief. Kortom: Mindanao is totaal niet sexy.

Toch is de vraag van dit meisje heel terecht. Kan iemand mij er een antwoord op geven? Waarom horen we nooit iets over Mindanao?

Het Fair Career Event

IS Online

“…interessante werkgevers die op zoek zijn naar hoogopgeleid talent.” Zo staat het in de folder van het Career Event. Dit jaar is er een speciale NGO-hoek: Het Fair Career Event.

Ik ben bijna afgestudeerd in de richting Internationale Betrekkingen, conflicten en Internationale Samenwerking.  Voor mij is dit dus dé ideale carrièrebeurs!
Enthousiast ga ik op een aantal potentiële werkgevers af. Bij Amnesty hebben ze een leuke vacature. Als ik naar meer informatie vraag word me meteen verteld dat het “niet voor starters is. We willen wel écht dat je ervaring hebt… Je kunt ook vrijwilligerswerk voor Amnesty doen.” Tjah, vrijwilligerswerk, stages , hartstikke leuk. Maar dat heb ik al genoeg gedaan. Ik wil mezelf graag nuttig maken maar ook m’n huur kunnen betalen.  Misschien heb ik bij Artsen Zonder Grenzen meer succes. “Nee, je moet eerst minimaal twee jaar werkervaring hebben. Anders maak je geen kans”
Ben ik hier op de verkeerde markt? Ik dacht toch dat dit voor bijna- of net afgestudeerden was…

Het is niets nieuws. Terwijl het aantal  specialistische opleidingen zoals International Development, Conflictstudies, Sustainable Development, en Human Rights de pan uit rijst, neemt de kans op een passende baan af.

Onlangs bleek uit een onderzoek van ‘Vice Versa’ dat er in de ontwikkelingssector nauwelijks plaats is voor starters.  Er zijn te weinig vacatures. Als er een vacature bij een NGO vrijkomt stromen de sollicitaties vaak, bij wijze van spreken, met postzakken tegelijk binnen.  Dus wordt er ervaring gevraagd, liefst in het buitenland. Maar hoe kan ik die ervaring opdoen als ik nergens de kans krijg?

Door de aankomende bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking  lijkt er nog minder hoop. Oxfam Novib bijvoorbeeld zag zich door de bezuinigingen genoodzaakt hun traineeprogramma af te schaffen. 
Geen enkele organisatie op het Fair Career Event is hard op zoek naar nieuw talent. Begrijpelijk met onduidelijkheden over subsidies en een overschot aan mensen die graag in de sector willen werken. Maar waarom wordt er dan een Fair Career Event georganiseerd? Een speciale carrièrebeurs voor idealisten is ontzettend leuk en interessant. Maar nutteloos als  er helemaal geen banen zijn voor starters!